همه چیز در رابطه گورستان هسته ای نیروی دریایی ایالات متحده

نیروی دریایی آمریکا برای ساخت زیردریایی های هسته ای و تنها زیردریایی های هسته ای برای گشت و گذار بی دردسر در اقیانوس های جهان به خود می بالد. با این حال، هنگامی یک زیردریایی بازنشسته می بشود، رآکتور آن باید به جایی برود، و در این مورد، آنجا سایت هانفورد (Hanford Site) است، یک تاسیسات فدرال در شرق ایالت واشنگتن. امروزه بیشتر از ۱۳۰ مخزن بتنی حاوی سطوح خطرناکی از تشعشعات هسته ای در گودال ۹۴ (Trench 94) نگهداری می شوند و قرار است طی چند دهه آینده تعداد بیشتری به آن ها بپیوندند.

نیروی دریایی هسته ای

نیروی دریایی ایالات متحده اولین زیردریایی هسته ای خود به نام یو اس اس ناوتیلوس (USS Nautilus) را در سال ۱۹۵۴ به آب انداخت. انرژی هسته ای به دو صورت زیردریایی ها را منقلب کرد: اول این که زیردریایی که با انرژی اتمی کار می کند، برد نامحدودی دارد و به آن اجازه می دهد بدون نگرانی از سوخت، عملاً در هر نقطه از اقیانوس ها حرکت کند. غذا و استقامت انسان تنها عوامل محدودکننده زمان زمان وجود زیردریایی ها در دریا می باشند. رآکتورهای زیردریایی طبق معمولً می توانند نزدیک به دو دهه سوخت هسته ای مورد نیاز خود را تامین کنند و سوخت گیری مجدد در زمان وجود در حوضچه خشک یک گزینه است.

دومین مزیت زیردریایی های هسته ای در استقامت زیر آب نهفته است. زیردریایی های دیزلی باید در زمان غوطه ور شدن در آب از برق باتری منفعت گیری کنند، چون در زیر آب، هوای کافی برای راه اندازی موتورهای دیزلی وجود ندارد. این باتری ها باید به طور دوره ای شارژ شوند و تنها راهی که یک زیردریایی می تواند این کار را انجام دهد، راه اندازی موتورها است. در نتیجه زیردریایی های دیزلی – الکتریکی باید به طور مکرر به سطح آب همراه شوند یا تا عمق اسنورکل (لوله تنفسی) بالا همراه شوند، جایی که زیردریایی می تواند یک لوله غیرقابل شناسایی را بالا ببرد و هوای تازه بگیرد.

در زمان جنگ، نیاز به آمدن به سطح آب به شکل دوره ای یک عیب بزرگ برای زیردریایی های دیزلی – الکتریکی است، زیردریایی هایی که باید هر چند روز یک بار به سطح آب همراه شوند. به این علت، یک شکارچی صبور تنها باید چشم به راه بماند تا یک زیردریایی به ناچار به سطح آب بیاید یا اسنورکل خود را بالا بیاورد. سیستم های پیشرانه تازه و به کلمه جدا گانه از هوا می توانند این زمان را به چند هفته افزایش دهند، اما تا این مدت هم نمی توانند زیردریایی های هسته ای را ناکامی دهند، زیردریایی هایی که به اکسیژن نیاز ندارند و در نتیجه می توانند تا ابد زیر آب بمانند.

محصول جانبی برتری دریایی

در سال ۱۹۵۹، نیروی دریایی آمریکا ناو USS Blueback را به آب انداخت که به گفتن آخرین زیردریایی دیزلی – الکتریکی ایالات متحده شناخته می شد. از آن زمان به سپس، همه زیردریایی های آمریکایی از نیروی هسته ای منفعت گیری کرده اند که به آن ها توانایی بی سابقه ای در عکس العمل به بحران ها می دهد و در رابطه زیردریایی های با قابلیت حمل موشک های بالستیک، تا بدون شناسایی شدن، به گشت و گذار در زیر آب با سلاح های هسته ایشان بپردازند.

در طول چهار دهه قبل، این کار تبدیل جریان مداوم زیردریایی های هسته ای بازنشسته شده است. به گفتن بخشی از فرآیند اسقاط، سوخت هسته ای خارج شده و به آزمایشگاه ملی آیداهو ارسال می بشود و یک رآکتور به شدت آلوده باقی می ماند. زیردریایی همانند یک سالامی برش داده شده و بخشی که رآکتور در آن قرار داشته برداشته می بشود. این قسمت شامل بدنه فولادی HY-80، لایه محافظ سربی رآکتور، و اینکونل ۶۰۰، یک آلیاژ فلزی مقاوم در برابر دما و اشعه است.

فرآیند اسقاط در کارخانه کشتی سازی دریایی Puget Sound در برمرتون، واشنگتن انجام می بشود. سپس «خمره های خشک» استوانه ای و به دقت بریده شده را از طریق قایق از کارخانه به پایین خط ساحلی و سپس به بالای رودخانه کلمبیا می برند. این «خمره ها» در بندر بنتون تخلیه شده و سپس به سایت هانفورد واقع در شرق واشنگتن منتقل می شوند.

هانفورد که توسط وزارت انرژی آمریکا اداره می شد، در سال ۱۹۴۳ برای حمایتاز پروژه منهتن تاسیس شد. سایت هانفورد اولین مرکز تشکیل پلوتونیوم در جهان می بود که آن را برای آزمایش هسته ای ترینیتی، اولین انفجار هسته ای، و ساخت بمب مرد چاق که در ناکازاکی ژاپن انداخته شد، تشکیل کرد.

هنگامی که آن ها به هانفورد می رسند، خمره ها به گودال ۹۴ منتقل می شوند که یک گودال به طول نزدیک به ۳۰۰ متر در فضای باز است. اکنون، ۱۳۶ خمره در نقشه گوگل مپ در این مکان قابل مشاهده است که هر کدام باقی مانده یک زیردریایی هسته ای می باشند و به دقت در پنج ردیف مرتب شده اند.

این خمره ها که با نام مخازن با یکپارچگی بالا (HIC) شناخته می شوند، برای نگه داشتن رآکتورها به زمان ۳۰۰ سال و تحمل در صورت افتادن از ارتفاع ۱۰ متری طراحی شده اند. این خوب است، چون به حرف های نیروی دریایی، هر رآکتور نزدیک به ۲۵,۰۰۰ کوری تشعشع باقی می گذارد، که به گمان زیاد برای کشتن یک نفر در چند ثانیه بعد از قرار گرفتن در معرض آن کافی است. با این حال، این کار دور از انتظار به نظر می رسد، چون منطقه به شدت محافظت شده است و باز کردن دریچه ها عامدانه دشوار شده است.

با این حال محتویات صندوق ها خطرناک است. به علت واپاشی رادیواکتیو، تعداد کوری ها کم کم افت می یابد، اما هر خمره بعد از ۱۰۰۰ سال تا این مدت ۲۵۰ کوری تشعشع هسته ای دارد.

زمان های رشد

با بازنشسته شدن زیردریایی های هسته ای نسل اول نیروی دریایی, تعداد خمره ها در گودال ۹۴ به طور مدام در طول سال ها افزایش یافته است. خمره های تازه از جریان مداوم بازنشسته شدن زیردریایی های کلاس Los Angeles می باشند که با جایگزینی کلاس جدیدتر ویرجینیا بازنشسته می شوند. در آینده ای نزدیک، هشت رآکتور از اولین ناو هواپیمابر هسته ای به نام یو اس اس انترپرایز و در نهایت ناوهای کلاس نیمیتز که با بالا رفتن سنشان بازنشسته خواهند شد، نیز به این خمره ها خواهند پیوست. اواخر دهه ۲۰۲۰ ناظر بازنشسته شدن زیردریایی های دارنده موشک بالستیک و کروز در کلاس اوهایو خواهیم می بود و رآکتورهای آن ها نیز به گودال ۹۴ خواهند رفت. به طور کلی، گودال ۹۴ طی ۲۰ سال آینده نزدیک به ۵۰ بشکه تازه را به چشم خواهد دید.

سخن پایانی

نیروی دریایی هسته ای آمریکا هزینه بالایی دارد: هر ناو یا زیردریایی هسته ای در نهایت مواد زیاد رادیواکتیوی تشکیل می کند که برای بیشتر از ۱,۰۰۰ سال خطرناک می باشند.

آیا افزایش کارکرد کشتی های جنگی هسته ای قیمت گذاشتن باری بر دوش آیندگان بدون رضایت آن ها را دارد? مسلماً این که آیا این نسل های آینده نیز وجود داشته باشند یا خیر, به این بستگی دارد که آیا ما قادر به جلوگیری از جنگ یا جنگ هایی در مقیاس بزرگ در طول زندگی خود خواهیم می بود یا نه. نیروی دریایی هسته ای یکی از راه های جلوگیری از وقوع جنگ های بزرگ است که از قوت بازدارندگی آن ها ناشی می بشود.