شهادت شش دانشمند ایرانی در حملات رژیم صهیونیستی/ دانشمندان هسته‌ای ترور شده چه افرادی بودند؟_غروب شهر

زهرا وجدانی: در پی دعوا تروریستی رژیم صهیونیستی به خاک ایران در بامداد ۲۳ خردادماه ۱۴۰۴‌ جمعی از دانشمندان برجسته هسته‌ای سرزمین مقصد قرار گرفته و به شهادت رسیدند. 

بر پایه منبع های رسمی، اسامی دانشمندانی که در این حملات به شهادت رسیده‌اند عبارت هستند از: عبدالحمید مینوچهر، احمدرضا ذوالفقاری، سید امیرحسین فقهی، نادر مطلبی‌زاده، محمدمهدی طهرانچی و فریدون عباسی.

این دانشمندان از فعال‌ترین چهره‌ها در حوزه‌های فیزیک هسته‌ای، نانوفناوری، مهندسی راکتور، پرتودهی صنعتی، فیزیک نظری و فناوری‌های نوین بوده‌اند.

محمدمهدی طهرانچی؛ رئیس دانشگاه آزاد و استاد ممتاز فیزیک

محمدمهدی طهرانچی متولد ۱۳۴۴، استاد همه پایه ۴۱ فیزیک و رئیس دانشگاه آزاد اسلامی می بود. وی در حوزه‌های فیزیک ماده چگال، ابررسانایی، محاسبات کوانتومی و نانوفیزیک فعالیت داشت.

اسبق تحصیلی وی شامل کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری فیزیک حالت جامد از دانشگاه شهید بهشتی می بود. این چنین در سال‌های ۱۳۷۵–۱۳۷۶ زمان مطالعاتی خود را در مرکز بین‌المللی فیزیک نظری عبدالسلام (ICTP) در ایتالیا گذراند.

طهرانچی بیشتر از ۱۵۰ مقاله ISI، ۳۰۰۰ استناد، ۱۲ کتاب، ۸ اختراع و ده‌ها آخر‌نامه و رساله را راهنمایی کرده می بود. وی عضو انجمن فیزیک ایران و نانوفناوری، داور نشریات بین‌المللی و از چهره‌های علمی و اجرایی برجسته سرزمین به شمار می‌رفت.

او در سال ۱۳۹۷ با حکم رهبر انقلاب به ریاست دانشگاه آزاد منصوب شد و پیش از آن ریاست دانشگاه شهید بهشتی، مرکز نشر دانشگاهی، و معاونت پژوهشی آن دانشگاه را برعهده داشت.

فریدون عباسی دوانی؛ استاد فیزیک هسته‌ای و رئیس اسبق سازمان انرژی اتمی

فریدون عباسی دوانی متولد ۱۳۳۷، دارای دکترای فیزیک هسته‌ای از دانشگاه شهید بهشتی و رئیس گروه فیزیک دانشگاه امام حسین می بود.

وی عضو شورای مرکزی انجمن هسته‌ای ایران و از سال ۱۳۷۲ عضو هیئت علمی می بود.

در آذر ۱۳۸۹ مقصد سوءقصد قرار گرفت، اما از آن جان سالم به در برد. عباسی در بهمن همان سال، به گفتن رئیس سازمان انرژی اتمی ایران منصوب شد و تا مرداد ۱۳۹۲ این مسئولیت را برعهده داشت.

عبدالحمید مینوچهر؛ متخصص غلاف سوخت و آزمون‌های هسته‌ای

عبدالحمید مینوچهر، استاد دانشگاه شهید بهشتی و رئیس دانشکده مهندسی هسته‌ای این دانشگاه از سال ۱۴۰۱ می بود.

وی در عرصه همانند‌سازی آزمون‌های غیرمخرب، غلاف سوخت و جریان‌های گردابی تخصص داشت و سردبیری فصلنامه «فناوری و انرژی هسته‌ای» را نیز برعهده داشت.

مقالات وی در حوزه آزمون‌های غیراتهاجمی، نانوکامپوزیت‌ها، ترمودینامیک فلزات و تحلیل عددی کارکرد راکتور از جمله آثار پراستناد این حوزه به حساب می اید.

احمدرضا ذوالفقاری؛ پژوهشگر پرتلاش و مدیر مالی دانشگاه

احمدرضا ذوالفقاری، عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی و معاون حمایتو مدیریت منبع های این دانشگاه می بود.

وی مدیرمسئول فصلنامه «فناوری و انرژی هسته‌ای» و همکار نزدیک دکتر مینوچهر محسوب می‌شد. مقالات وی عمدتاً در عرصه‌های کاربردی نظیر طراحی کنترلر چشمه یونی، تحلیل کارکرد نیروگاه‌های سیکل ترکیبی، محافظت در برابر گاما و مدل‌سازی عددی در راکتور‌ها انتشار شده‌اند.

سید امیرحسین فقهی؛ استاد شاخص و پژوهشگر پیشگام هسته‌ای

سید امیرحسین فقهی متولد ۱۳۵۷، دارای مدرک دکتری مهندسی هسته‌ای از دانشگاه صنعتی امیرکبیر و از سال ۱۳۸۷ عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی می بود.

او از سال ۱۳۹۵ به مرتبه استادی رسید و مسئولیت‌هایی، چون دبیر هیئت ممیزه، مدیر هیئت علمی و نماینده دانشگاه در سازمان فضایی را بر مسئولیت داشت.

فقهی بیشتر از ۱۵۸ مقاله ISI، ۳۸ مقاله بین‌المللی، ۷ کتاب و ۵ نوآوری علمی ثبت‌شده داشت. این چنین در پروژه‌های صنعتی بسیاری شراکت کرده می بود، از جمله طراحی فلومترها، دستگاه‌های سنجش ضخامت، سیستم‌های پرتودهی، آنالیز سیمان، باتری‌های رادیوایزوتوپی و نرم‌افزار‌های محاسباتی راکتور.

او افتخاراتی، چون استاد نمونه کشوری، پژوهشگر برتر و برنده جشنواره‌های خوارزمی و جایزه‌های ملی و بین‌المللی علمی را در کارنامه خود داشت.

درمورد نادر مطلبی‌زاده در منبع های رسمی اطلاعات محدودی اراعه شده و تا این مدت جزئیات دقیق‌تری از اسبق علمی و تخصصی ایشان انتشار نشده است.

این اتفاقات بازتابی از ترور سیستماتیک نخبگان علمی ایران است که سال‌ها است به‌طور موثر ادامه دارد. عکس العمل‌ها به این حادثه، علاوه بر ابعاد داخلی، در سطح بین‌المللی نیز قابل‌دقت خواهد می بود.

ترور موثر و سازمان‌یافته دانشمندان برجسته هسته‌ای سرزمین، فقطً یک عمل امنیتی نیست، بلکه تلاشی آشکار برای توقف یا اختلال در مسیر پیشرفت علمی و فناوری ایران است. این چهره‌های علمی، نه‌تنها از ستون‌های مهم گسترش فناوری‌های راهبردی به‌اختصاصی در حوزه فیزیک هسته‌ای بودند، بلکه نقش کلیدی در پرورش نخبگان، تشکیل دانش بومی، تحکیم زیرساخت‌های پژوهشی و ترقی مرجعیت علمی ایران در منطقه ایفا می‌کردند. حذف فیزیکی این نخبگان، نشان‌دهنده آن است که علم و فناوری در معادلات ژئوپلیتیکی امروز به مؤلفه‌ای تعیین‌کننده در قوت ملی تبدیل شده‌اند.

با وجود تلخی این فقدان‌ها، توانایی تاریخی و اندوخته انسانی سرزمین گواه آن است که مسیر علم با شهادت متوقف نخواهد شد. بلکه این‌گونه رویدادها می‌تواند به نمادی از ایستادگی علمی و انگیزه‌ای مضاعف برای نسل تازه پژوهشگران تبدیل شود.

امروز بیشتر از هر زمان، الزام دارد سیاست‌گذاران، دانشگاه‌ها و نهادهای علمی سرزمین با رویکردی کلان‌نگر، از اندوخته‌های انسانی حفاظت کرده، زیرساخت‌های ایمن‌سازی محیط‌های علمی را ارتقا داده و اندوخته‌گذاری راهبردی در حوزه‌های دانش‌بنیان را در صدر برتری‌های ملی قرار دهند. چراکه آینده قوت ملی، در گرو گسترش متوازن و مصونیت‌قسمت علمی سرزمین است.

انتهای مطلب/