ساخت نانوسیم‌هایی از طلا که می‌‌توانند در سیستم عصبی انسان قرار بگیرند_غروب شهر

هنگامی به طلا فکر می‌کنید، به گمان زیادً تصاویری از جواهرات یا شمش به ذهنتان خطور می‌کند. اما محققان دانشگاه لینشوپینگ سوئد در روشی تازه موفق به تشکیل نانوسیم‌های طلا و گسترش الکترودهای نرمی شده‌اند که می‌توان از آن برای ربط با سیستم عصبی انسان منفعت گیری کرد. الکترودهای تازه همانند اعصاب طبیعی انسان نرم، قابل کشش و رسانای الکتریکی می باشند و پیش‌بینی می‌شود که برای زمان طویل در بدن دوام بیاورند.

رساناهای قدیمی مورد منفعت گیری در الکترونیک، طبق معمولً از فلزات سخت و سفت می باشند. از سویی سیستم عصبی انسان بافتی نرم دارد. برای این که بتوان سیگنال دقیقی به مغز ارسال کرد، باید به رشته‌های عصبی شکننده زیاد نزدیک شد. اینجاست که محققان به پیشرفت قابل‌توجهی دست یافتند.

بر پایه گزارش TechSpot، محققان نانوسیم‌های طلایی را طراحی کرده‌اند که نرم و کششی می باشند و می‌توانند به سیستم عصبی متصل شوند و راه را برای انواع جدیدی از ایمپلنت‌ها و رابط‌های پزشکی هموار کنند. این دستاورد می‌تواند برای درمان بیماری‌هایی همانند صرع، پارکینسون، فلج یا درد مزمن سودمند باشد.

نانوسیم‌های طلا در سیستم عصبی

محققان برای تشکیل الکترودهای خود، رشته‌های زیاد نازک طلا را در لاستیک سیلیکونی نرم و انعطاف‌پذیر جاسازی کردند که تقریباً ۱۰۰۰ برابر باریک‌تر از موی انسان است. سیلیکون اکنون برای ایمپلنت‌هایی همانند پروتز سینه منفعت گیری می‌شود و طلا و پلاتین نیز در دستگاه‌های پزشکی رایج می باشند.

ساخت نانوساختارهای بلند و باریک از طلا دشوار است، اما محققان راه‌حلی هوشمندانه برای آن اشکار کردند؛ آن‌ها ابتدا نانوسیم‌های نازکی از نقره تشکیل کردند که به لطف خواص بی همتا این فلز، ساختن نانوسیم‌ها زیاد آسان‌تر می‌شود. به عبارتی، از نانوسیم نقره به گفتن الگویی برای ساخت رشته‌های طلا منفعت گیری شد. سپس نقره برداشته می‌شود و ساختاری باقی می‌ماند که بیشتر از ۹۹ درصد آن طلای خالص است.

این چنین فرایندی اگرچه دشوار است، اما برای تشکیل الکترودهایی که رسانایی الکتریکی بالایی دارند و این چنین نرم و برای طویل‌زمان سازگار با بدن باشند، ملزوم است. آزمایشات نشان داد که این ماده باید حداقل تا سه سال بعد از کاشت ثابت بماند. محققان اکنون تصمیم دارند تا این ماده را زیاد تر اصلاح کنند تا الکترودهای کوچک‌تری بسازند که می‌توانند به سلول‌های عصبی انسان نزدیک‌تر شوند.

یافته‌های پژوهش محققان در مجله Small انتشار شده است.