بزرگ ترین هلیکوپتر تاریخ که توسط شوروی ساخته شد_غروب شهر

Mil V-12 بزرگترین هلیکوپتری که تا بحال ساخته شده، نمونه اولیه ای طراحی شده در دوران اتحاد جماهیر شوروی می بود که در اواسط دهه ۱۹۶۰ معارفه شد. این نمونه اولیه اولین پرواز پیروزی آمیز خود را در جولای ۱۹۶۸ انجام داد. Mil V-12 این پتانسیل را داشت که سفر هوایی را برای همیشه تحول دهد. به چند علت، این هلیکوپتر غول پیکر از وعده های قابل دقت خود عقب ماند، اما به مهندسان پنجره ای منحصر به فرد به دنیای هواچرخ ها یا روتورکرافت های در مقیاس بزرگ داد.

بر خلاف هواپیماهای بال ثابت، هلیکوپترها پویا می باشند و می توانند تقریباً بدون هیچ گونه زیرساختی به پرواز درآیند. در حالی که یک باند بزرگ برای یک پرنده ترابری معمول مورد نیاز است، یک هلیکوپتر می تواند روی حتی یک تکه زمین باز فرود بیاید. پتانسیل هواگردهای عظیم روتوری را نمی توان دست کم گرفت. این چنین هواگردهایی می توانند مزایای بسیاری را در عملیات نظامی، فرود آمدن در مناطق جنگی بدون حمایتداشته باشند. در زمان صلح، هلیکوپترهای عظیم می توانستند محموله های عظیمی را به نقاط زیاد دورافتاده اتحاد جماهیر شوروی منتقل کنند.

از جنبه تجاری، این هواگردها می توانند به خطوط هوایی اجازه دهند مسیرهای غیر متعارف را در اختیار مشتریان خود قرار دهند و شهرهایی را که امکانات فرودگاهی قابل دقت ندارند را به هم متصل نمایند. با دقت به این پتانسیل عظیم، مهندسان شوروی به جستوجو ساخت هلیکوپتری غول پیکر و زیاد پیشرفته بودند. در این مقاله نگاهی دقیق تر به داستان Mil V-12 خواهیم داشت که بزرگ ترین هلیکوپتری می بود که تا بحال ساخته شده است.

پیشینه

در اغاز دهه ۱۹۶۰، اتحاد جماهیر شوروی ساخت هلیکوپتری با ظرفیت قابل قیاس با توربوپراپ غول پیکر Antonov An را در برنامه خود قرار داد. بر خلاف هواپیمای چهار موتوره که برای برخاستن و فرود به باند فرودگاه نیاز داشت، این هلیکوپتر که به زودی به نام Mil V-12 نامگذاری شد، می‌توانست محموله را در مبدا برداشته و مستقیماً به جایی که نیاز بودتحویل دهد، بدون این که نیازی به باند فرود داشته باشد.

این هلیکوپتر غول پیکر با افت نیاز به حمل‌ونقل جاده‌ای، ریلی یا رودخانه‌ای، برای انتقال سخت‌افزارهای نظامی دوران جنگ سرد، همانند موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) مناسب می بود. وقتی که مهندسان شوروی اغاز به طراحی این هلیکوپتر کردند، می خواستند هواگردی همانند به CH-47 Chinook ساخت بوئینگ بسازند که روتورهایی در جلو و تکه دم داشته باشد. با این حال، این هلیکوپتر هیچ زمان به تشکیل در مقیاس زیاد نرسید.

جثه این هلیکوپتر مهندسان را وادار به مطالعه گزینه های گوناگون کرد

• ظرفیت: ۱۹۶ مسافر
• طول: ۳۷ متر
• طول بالها: ۶۷ متر در طول روتورها
• ارتفاع: ۱۲.۵ متر
• وزن خالی: ۶۹,۱۰۰ کیلوگرم
• حداکثر وزن برخاست: ۱۰۵,۰۰۰ کیلوگرم

جثه هلیکوپتری که آنها تلاش کردند بسازند، محدودیت های خاصی داشت، که در نهایت علتشد آنها به طراحی سنتی تک روتوری و روتور دم جانبی روی بیاورند. به ادعای Plane Historia، این ترفند عملی نبوده است که آنها را ناچار به انتخاب یک مطرح مقطع عرضی کرد. این سیستم با روتورهای نصب شده در دو طرف در نوک بال، تا حدودی همانند Bell Boeing V-22 Osprey، نیاز به روتور دم را افت می داد.

بعد از آزمایش های جامع، در نهایت اولین نمونه اولیه Mil V-12 با منفعت گیری از یک بدنه معمول با رویه کشیده و فلزی با استحکام بالا اغاز به ساخت کرد. طول بدنه هواپیما بیشتر از ۲۷ متر بوده و طول بال آن بیشتر از ۶۵.۵ متر در هر دو روتور می بود. کابین دو طبقه و قسمت خدمه در جلو قرار داشت و خلبان، پشتیبانی خلبان، مهندس پرواز و مهندس برق در کابین پایینی قرار داشتند. در این بین افرادی همانند اپراتور بی سیم و ناوبرها از تکه بالایی منفعت گیری می کردند.

یک طراحی منحصر به فرد

در عقب بدنه، هلیکوپتر دارای درهای تاشو و یک رمپ بار کشویی می بود. درهای جانبی در بدنه نیز امکان دسترسی به انبار محموله را فراهم می کردند. در بالای پشت بدنه یک باله عمودی با اندازه متوسط ​​قرار داشت. به ادعای Aviastar، نیروی ملزوم برای هلیکوپتر توسط دو موتور توربو شفت Soloviev D-25VF که برای به حرکت درآوردن پره‌های روتور ۳۵ متری طراحی شده بوده اند، تامین می شد. اولین نمونه از Mil V-12 در سال ۱۹۶۸ به پرواز درآمد.

در همین حال، دومین نمونه اولیه از این هلیکوپتر در سال ۱۹۷۱ در نمایشگاه هوایی پاریس در معرض دید غربی ها قرار گرفت. سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) نام Homer را برای آن انتخاب کرد. قبل از سفر فرانسه، Mil V-12 با ثبت دو رکورد حمل بار داخل کتاب های تاریخ شد. مطابق اظهار FAI، در فوریه ۱۹۶۹، این هلیکوپتر محموله ای به وزن ۳۱ تن را تا ارتفاع ۹,۶۸۲ فوتی بلند کرده و سپس در اوت آن سال، ۴۰.۲ تن را تا ارتفاع ۷,۳۹۸ فوتی به آسمان برد.

ساخت یک نسخه مسافری از Mil V-12 مورد نظر قرار گرفت

در حالی که Mil V-12 اساساً برای منفعت گیری در حمل و نقل نظامی طراحی شده می بود، سخن بگویید هایی در رابطه ساخت نسخه مسافربری آن برای شرکت هواپیمایی Aeroflot نیز وجود داشت. برای این که بفهمیم این هلیکوپتر چه مقدار بزرگ است، باید بدانید که اگر یک نسخه مسافربری از آن ساخته می شد، می توانست ۱۹۶ مسافر را حمل کند: به اندازه یک ایرباس A321neo دو کلاسه. این چنین مهندسان دفتر طراحی Mil فکر می کردند که Mil V-12 به اختصاصی برای عملیات معدن کاوی و استخراج چوب در مناطق دورافتاده سیبری که دسترسی جاده ای کم یا بدون دسترسی می بود سودمند است. وقتی که همه چیز برای تشکیل زیاد این هلیکوپتر غول پیکر آماده می بود، اتحاد جماهیر شوروی دیگر نیازی به استقرار سریع موشک های بالستیک قاره پیما نداشت، موضوعی که میل به منفعت گیری از V-12 غول پیکر را به شدت افت داد.

به این ترتیب، همه کارها بر روی Mil V-12 متوقف شد و کار طراحی Mil Mi-26 اغاز شد. در عکس بالا، این هلیکوپتر بزرگترین و قدرتمندترین هلیکوپتری می بود که تا بحال به تشکیل زیاد رسیده است. در حالی که گسترش Mil V-12 در ساخت Mi-26 نقش داشت، نمونه های اولیه آن تا این مدت بزرگترین هلیکوپترهایی می باشند که تا بحال ساخته شده اند. آنها در کارنامه مختصر خود چندین رکورد دیگر را نیز ثبت کردند.

دیگر ویژگی ها هلیکوپتر Mil V-12

• حداکثر شدت: ۲۶۰ کیلومتر در ساعت
• شدت کروز: ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت
• برد: ۵۰۰ کیلومتر
• برد فرابری: ۱,۰۰۰ کیلومتر با مخازن سوخت خارجی
• سقف پروازی: ۳,۵۰۰ متر (۱۱,۵۰۰ فوت)
• سقف پرسه زنی با تاثییر زمین: ۱۰ متر (۳۳ فوت)
• سقف پرسه زنی بدون تاثییر زمین: ۶۰۰ متر (۱,۹۶۹ فوت)

علاوه بر دو رکوردی که قبلا ذکر شد، Mil V-12 شش رکورد دیگر را در طول دوران مختصر عملیاتی خود به ثبت رساند. از این تعداد، چهار مورد امروز هم چنان برقرار می باشند. شش رکورد دیگر شامل حداکثر ارتفاع به دست آمده با بارهای ۱۵، ۲۰، ۲۵، ۳۰، ۳۵ و ۴۰ تن می بود. چهار رکورد اول در پرواز فوریه ۱۹۶۹ به ارتفاع ۹,۶۸۲ فوتی به دست آمد و دو رکورد دیگر در اوت همان سال در ارتفاع ۷,۳۹۸ فوتی ثبت شدند.

ایده ای که زنده ماند

با این حال، اهداف پروژه V-12 تا این مدت وجود دارند و چندین سرزمین دیگر در سراسر جهان شانس خود را در ساخت هواگردهای ترابری و برخاست عمودی قوی امتحان کرده اند. Fairey Rotodyne ساخت بریتانیا که در عین کوچکتر بودن از V-12، نمونه فرد دیگر از هواگرد ترابری عمودی در مقیاس بزرگ می بود، دقت خطوط هوایی تجاری در بریتانیا و نیروی هوایی سلطنتی (RAF) را به خود جلب کرد.

همانند نمونه های اولیه روسی، Rotodyne نیز هیچ زمان به پتانسیل کامل خود دست اشکار نکرد. در آینده، ظهور هواپیماهای برخاست و فرود عمودی الکتریکی (eVTOL) می‌تواند کلید گسترش نهایی هواگردهای مسافربری با موتور روتوری تجاری باشد.