ژن‌درمانی کمردرد را بهبود می‌دهد؛ درمان دیسک صدمه‌دیده در موش‌ها_غروب شهر

کمردرد مرتبط با دیسک به گمان زیاد در آینده با درمان نهایی خود روبرو خواهد شد. نتایج یک پژوهش تازه مشخص می کند که ژن‌درمانی با نانوحمل‌کننده‌های طبیعی می‌تواند دیسک‌های صدمه‌دیده در ستون فقرات موش‌ها را درمان کند و کمردرد را افت دهد.

دانشمندان دانشگاه ایالتی اوهایو در یک مطالعه تازه نانوحمل‌کننده‌هایی را با منفعت گیری از سلول‌های فیبروبلاست بافت همبند موش‌ها در پوست طراحی و آن را با مواد ژنتیکی یک پروتئین مخصوص رشد بافت‌ها پر کردند. آن‌ها سپس یک محلول حاوی این نانوحمل‌کننده‌ها را در دیسک‌های صدمه‌دیده موش‌ها تزریق کردند.

بعد از ۱۲ هفته، پژوهشگران با منفعت گیری از تصویربرداری، تحلیل بافت و تست‌های مکانیکی و رفتاری به بازدید خروجی‌ها پرداختند. آن‌ها دریافتند که ژن‌درمانی توانست استحکام ساختاری و کارکرد دیسک‌های صدمه‌دیده را احیا کند و علائم کمردرد در حیوانات را افت دهد.

این یک استراتژی درمانی بی همتا است چون می‌تواند همزمان هم بافت صدمه‌دیده را احیا کند و هم علائم درد را افت دهد. این نتایج نشان خواهند داد که ژن‌درمانی می‌تواند یک جانشین نویدبخش برای ضددردها در مدیریت کمردرد باشد.

این چنین می‌توان این درمان را در جراحی‌ها منفعت گیری کرد تا بهبود دیسک‌ها تسریع گردد. پژوهشگران می‌گویند در این روش خود سلول‌های بدن می باشند که در درمان و احیای سلامت بدن شرکت می‌کنند. آن‌ها نتایج پژوهش خود را در ژورنال Biomaterials انتشار کرده‌اند.

درمان کمردرد و دیسک‌های کمر با ژن‌درمانی

حدوداً ۴۰ درصد دردهای کمر به زوال دیسک‌های بین‌مهره‌ای مرتبط می باشند که همانند بالشتک ضربات را دفع می‌کنند و علتانعطاف ستون فقرات خواهد شد. برش بافت بیرون‌زده از یک دیسک که دچار فتق شده، می‌تواند درد را افت دهد، اما خود دیسک را بازیابی نمی‌کند و دیسک هم چنان به زوال ادامه می‌دهد.

به عبارت دیگر، با برش بافت، دیسک‌ها تحمل سختی خود را از دست خواهند داد و سختی را به دیسک‌های روبه رو منتقل می‌کنند. در نتیجه، بیماری گسترش می‌یابد. پزشکان تا این مدت روش خوبی برای درمان این مشکل در اختیار ندارند.

همان گونه که حرف های شد، پژوهشگران مطالعه حاضر نانوحمل‌کننده‌هایی خاص را برای حمل مواد ژن طراحی کرده‌اند. نانوحمل‌کننده‌ها همانند ویزکول‌های بین‌سلولی طبیعی عمل می‌کنند که در خون و مایعات بدن می‌گردند و مطلب‌ها را بین سلول‌ها جابجا می‌کنند.

دانشمندان برای ساخت ویزکول‌های مصنوعی، به یک سلول اهداکننده بار الکتریکی اعمال می‌کنند تا غشای آن به‌طور موقت باز شود و DNAها را به‌همراه مولکول‌های تسهیل‌گر ساخت پروتئین به خارج سلول منتقل کنند.

مواد ژنی در این مطالعه، موادی بودند که ژن سازنده پروتئینی به‌نام FOXF1 را تشکیل می‌کردند. این پروتئین در گسترش و رشد بافت‌ها نقشی مهم دارد. اما مقدار آن در بدن با افزایش سن افت می‌یابد. دانشمندان با این روش سلول‌ها را به زمان اوج رشد و سلامتی خود بازمی‌گردانند.

دانشمندان یک گروه از موش‌ها را با این ترکیب درمان و با گروه‌های کنترلی قیاس کردند. در گروه درمان، بافت‌ها احیا شدند و از طریق یک پروتئین که آب و دیگر پروتئین‌های حیاتی را نگه داری می‌کند، به حد بالایی از تحرک، تحمل بار و انعطاف رسیدند. این چنین تست‌های رفتاری نشان می‌دادند که علائم کمردرد در موش‌ها افت اشکار کرده است؛ یقیناً مقدار این تاثییر در موش‌های نر و ماده متفاوت می بود.