چرا به امام چهارم (ع) لقب سجاد و زین العابدین داده اند؟_غروب شهر

به گزارش برنا؛ امام علی بن حسین بن علی بن ابیطالب (ع) مشهور به سجاد در پنجم شعبان سال ۳۸ هجری قمری متولد شد .امام زین العابدین(ع) وقتی دیده به جهان گشودند که زمام امور در دست جد بزرگوارش امام علی بن ابیطالب (ع) می بود. نام معصوم ششم علی (ع) است . وی فرزند حسین بن علی بن ابیطالب (ع) و ملقب به “سجاد” و “زین العابدین ” می باشد . امام سجاد در سال ۳۸هجری در مدینه ولادت یافت .حضرت سجاد در اتفاق جانگداز کربلا وجود داشت ولی به علت بیماری و تب شدید زنده ماندند، چون جهاد از بیمار برداشته شده است و پدر بزرگوارش – با همه علاقه ای که فرزندش به شرکت در آن اتفاق داشت-  به او اجازه جنگ کردن نداد . مصلحت الهی این می بود که آن رشته گسیخته نشود و امام سجاد وارث آن رسالت بزرگ، یعنی امامت و ولایت گردد.

چرا امام(ع)، «سجاد» لقب یافت؟

امام باقر علیه السلام فرمود: پدرم، هیچ یک از نعمت های الهی را یاد نمی کرد، مگر آنکه سر به سجده می نهاد. هیچ حادثه ناگواری از او رد نمی شد، جز آنکه سجده می کرد. هیچ نیرنگ حیله گری از او دفع نمی گردید، مگر آنکه سر به سجده می نهاد. از هیچ نماز واجبی فراغت نمی یافت، مگر این که به سجود می رفت. هیچ زمان موفق به اصلاح و آشتی بین دو نفر نمی شد، جز آنکه سجده شکر به جای می آورد. به این علت نشانه های سجود در همه اندام سجده اش آشکار می بود از این رو ایشان را «سجاد» نامیدند.

چرا امام علی بن حسین(ع) «زین العابدین» لقب یافت؟

در این که آنحضرت را زین العابدین می گویند روایات دلنشین در بهترین کتب حدیث آمده:
۱ـ عمران بن سلیم می گوید: هر گاه زُهری از علّی بن الحسین مطلبی نقل می کرد، می او گفت: مرا زین العابدین روایت کرد. یکبار سفیان بن عُیَیْنه به او او گفت: از چه جهت او را زین العابدین می گوئی؟
جواب داد از سعید بن مسیّب شنیدم که رسول خدا فرمود:
به روز قیامت، فریاد کننده ای آواز برآرد: زینت عبادت کنندگان، کجاست؟
یُناد مُنادس: أیْنَ زَیْنُ الْعابِدینَ؟
چنان می بینم که فرزندم علی بن الحسین با همه وقار و سکون در بین مردم محشر براری رسیدن به جایگاهش قدم بر می دارد.
همین روایت را کتاب پرقیمت «علل الشرایع» صدوق از طریق علی بن ابراهیم قمّی، از ابن عبّاس، از رسول الهی حکایت می کند.
۲ـ سحرگاهی در حالت عبادت و مناجات می بود، مناجاتب عاشقنه، و عبادتی خالصانه، ابلیسی به صورتی وحشتناک در برابرش مجسّم شد تا روی را از حال خوشی که با محبوبش داشت باز دارد، آن حضرت کمترین توجّهی به آن شبح هولناک و چهره هراس آور نکرد، به قیام و قعود و به ذکر و مناجاتش در ادامه گفت، که یک دفعه شنید گوینده ای از طرف غیب، سه مرتبه فریاد زد:
أنْتَ زَیْنُ الْعابِدینَ حَقّاش!!
به هنگامی که وضو می گرفت، رنگ مبارکش به زردی می گرائید. وقتی اهل بیت بزرگوارش از او پرسیدند: چرا به زمان وضو اینچنین می شوی؟ جواب داد: می دانید آماده ایستادن در برابر چه آقائی هستم!
چون به نماز می ایستاد لرزه بر اندامش می افتاد!! در جواب فردی که از حضرت سوال کرد این چه حال است؟ فرمود: به زمان مناجات و عبادت در پیشگاه محبوبم این حالت به من دست می دهد.
روزی در اطاقی که در حال سجده می بود آتش افتاد، بیم آن می رفت که شعله آتش همه اطاق را بگیرد، یک دفعه فریاد زدند: پسر پیامبر! آتش آتش!!

اهل خانه آتش را خاموش کردند و آن عاشق پاکباخته تا این مدت در سجود می بود، چون از عبادت فارغ شد، اراعه داشتند: چه علّتی شما را از توچّه به حریقی که به اطاق افتاد بازداشت؟ فرمود: آتش آخرت!!
 روایتی بس مهم در باب کیفیّت عبادت عابدان بن مضمون زیر از آنحضرت نقل شده:
إنَّ قَوْماً عَبَدُواللّهَ رَهْبَهً، فَتِلْکَ عِبادَهُ الْعَبیدِ; وَ آخَرینَ عَبَدُوهُ رَغْبَهً، فَتِلْکَ عِبادَهُ التُّجّارِ; وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوااللّهَ شُکْراً، فَتِلْکَ عِبادَهُ الاْحْرارِ:
گروهی خداوند را از هراس عذاب بندگی می کنند، این عبادت غلامان و بردگان بزدل است. جمعی حضرت د وست را از شوق رسیدن به بهشت عبادت می کنند، این کار تاجران است. و عدّه ای وجود مقدّس او را محض شکر و این که آنجناب لایق عبادت است، پرستش می نمایند و این عبادت آزادگان است.
عبادت آنجناب عبادت آزاد از هراس و شوق می بود، او با همه هستی و وجودش خداوند را محض خداوندیش می خواست، در هیچ عبادتی از حضرت معبود توقّع اجر و مزد نداشت، و برای هراس از عذاب به هیچ عبادتی قیام نکرد!!

صحیفه سجادیه

امام(ع) برای آگاهی مردم، اسلوب دعا را به کار برد، به طوری که دعاهای آن حضرت، رویدادهای عصر او را تفسیر می کند. صحیفه سجّادیّه که به زبور آل محمّد مشهور است، تاثییر بی نظیری است که در جهان اسلام، جز قرآن کریم و نهج البلاغه، کتابی به این عظمت و قیمت، پدید نیامده که مدام مورد دقت بزرگان و علما و مصنّفان باشد.از دیگر آثار ارزنده به جا مانده از امام سجّاد(ع)، مجموعه ای تربیتی و اخلاقی است به نام رساله حقوق که امام(ع) در آن ماموریت های گوناگون انسان را در برابر خدا و خود و دیگران، با بیانی شیوا و گویا گفتن کرده است.مجموعه حقوقی که در این رساله ذکر شده جمعاً ۵۱ حقّ می باشد.

اینها گوشه ای از فضایل و ارزشهای واقعی امام زین العابدین(ع) است که دشمن را بر سر کینه و انتقام می آورد .

تاریخ دقیق شهادت امام سجاد(ع) اشکار نیست ولی روایت ۱۲ محرم و  ۲۵ محرم سندّیت بیشتری دارد. زمان عمر آن حضرت ۵۷ سال و طول امامت آن بزرگوار نزدیک به ۳۴ سال می‏باشد. حضرت سید الساجدین (ع) به دست ولید بن عبدالملک به شهادت رسیدند و امروز قبر شریف آن حضرت در قبرستان بقیع مظلومانه و غریبانه مامن و زیارتگاه عاشقان و ارادتمندان خاندان رسول خدا(ص) است.