یک ناو هواپیمابر چه مقدار می تواند در دریا بماند؟_غروب شهر

ناوهای هواپیمابر اساساً پایگاه های نظامی شناور عظیمی می باشند که بیشتر از ۳,۰۰۰ نفر را در خود جای می دهند. علاوه بر خدمه، ناوهای هواپیمابر فضای کافی برای جای دادن به برخی از ترسناک‌ترین جت‌های جنگنده‌ای که تا بحال ساخته شده است، همراه با یک یا دو باند فرود را دارند تا هواپیماها بتوانند در وسط اقیانوس از روی عرشه به پرواز درآیند. ناوهای هواپیمابر به سراسر جهان سفر می کنند و ماموریت های مختلفی را انجام می دهند، از امنیت دریایی گرفته تا عملیات های حمایتبشردوستانه. جهان مکان بزرگی است و با دقت به جثه بزرگ یک ناو هواپیمابر، منطقی است فکر کنید که باید به بندرگاه بروند تا سوخت گیری مجدد کنند. خب، تقریباً اینطور نیست.

ناوهای هواپیمابر مدرنی همانند یو اس اس نیمیتز (CVN-68)، قدیمی ترین ناو هواپیمابری که تا این مدت در خدمت است، با انرژی هسته ای کار می کنند. اندکی بعد از این که اوپنهایمر و تیمش در لوس آلاموس، نیومکزیکو یاد گرفتند که چطور از انرژی هسته ای به گفتن یک سلاح منفعت گیری کنند، دولت ایالات متحده تلاش های خود را به کاربردهای دیگر این منبع انرژی تازه معطوف کرد. دهه ۱۹۵۰ ناظر ظهور برق هسته ای در شیپینگ پورت، پنسیلوانیا می بود. طبیعتاً با پیشرفت تکنولوژی، فناوری تازه انرژی هسته‌ای راه خود را به کاربردهای نظامی اشکار کرد و اکنون برای فراهم انرژی زیردریایی‌ها و ناوهای هواپیمابر منفعت گیری می‌شود.

به لطف انرژی هسته‌ای، ناوهای هواپیمابر هسته‌ای که با طبقه‌بندی بدنه CVN اشکار خواهد شد، می‌توانند نزدیک به ۳۰ سال یا زیاد تر بدون نیاز به سوخت‌گیری مجدد در دریا بمانند. با این حال، ناوهای هواپیمابر هسته ای طبق معمولً نزدیک به هر ۲۰ سال یکبار سوخت‌گیری مجدد می کنند. یقیناً، آنها زیاد زیاد تر از ۲۰ سال یکبار در بنادر پهلو می‌گیرند، چون خدمه به آذوقه نیاز دارند و ماموریت های نظامی حتی نزدیک به این زمان نیز طول نمی کشند.

چرا ناوهای هواپیمابر نیازی به سوخت گیری مکرر ندارند؟

برخلاف فکر عمومی، نیروگاه های هسته ای هیچ گاز مضری را در جو انتشار نمی کنند. در واقع، آنها کربن تشکیل نمی کنند و تنها گازی که از شفت های بزرگ آنها خارج می شود، بخار آب یا بخار است. رآکتورهای هسته ای از گرمای یک هسته هسته ای برای تشکیل بخار با سختی بالا منفعت گیری می کنند. در یک ناو هواپیمابر هسته‌ای، این بخار از مسیر توربین‌های پیشران بزرگی که ملخ‌های ۷ متری را تغذیه می‌کنند، عبور می‌کند. این چنین این بخار از طریق توربین های جداگانه ای عبور می کند که برای بقیه کشتی برق تشکیل می کنند. از آنجایی که این یک سیستم گردشی بسته است، از همان آب به طور مکرر برای سال‌ها منفعت گیری مجدد می‌شود تا وقتی که هسته آن بیشتر از حد ایمن برای خدمه، رادیو اکتیو شده و خطرناک شود.

ناوهای هواپیمابر قدیمی ناچار به سوخت گیری مجدد زیاد بیشتری نسبت به ناوهای هسته ای مدرن بودند، چون آنها با موتورهای دیزلی کار می کردند. موتورهای دیزلی مزایایی نسبت به انرژی هسته ای دارند، همانند هزینه کمتر و نسبتاً بهتر بودن برای محیط زیست در دراز زمان، چون زباله های هسته ای می توانند برای هزاران سال زیان اور باشند. با این حال، از آنجایی که در این نوع تشکیل انرژی، سوخت دیزلی برای تشکیل نیروی محرکه سوزانده شده و در اتمسفر رها می شود، برخلاف سیستم مدار تحت سختی که از انرژی هسته ای منفعت گیری می کند، ناوها باید برای سوخت گیری مجدد، زیاد تر از همتایان هسته ای خود در بنادر پهلو بگیرند. 

سوخت گیری مجدد و فرآیند پیچیده تعمیرات اساسی

سوخت گیری مجدد یک ناو هواپیمابر هسته ای با سوخت گیری یک ماشین یا حتی یک جت جنگنده یکسان نیست. این یک فرآیند پیچیده‌تر است که به آن تعمیرات اساسی مجتمع سوخت‌گیری (RCOH) می‌گویند. بسته به وسعت کاری که باید انجام شود، RCOH می تواند یک فرآیند دو یا حتی سه ساله باشد. برای مثال در رابطه ناو هواپیمابر USS George Washington (CVN 73)، هر سانت از کشتی، از جمله دکل مهم، ابراز و تعمیر شد.

در ابتدا، ناو هواپیمابر به یک عرشه خشک کشیده می شود که در آن آب به طور کامل تخلیه می شود تا مهندسان نگاه کاملی به کل بدنه داشته باشند. آنها از این زمان برای انجام تعمیرات و بهروزرسانی‌های ملزوم منفعت گیری خواهند کرد. اکثر ناوهای کلاس نیمیتز با فناوری‌ای کار می‌کنند که ۲۰ سال پیش در دسترس قرار گرفت، به این علت سوخت‌گیری زمان ایده‌آلی برای بروزرسانی این کشتی‌ها است. کنسول‌های رایانه ای قدیمی‌تر با کنسول‌های جدیدتر و قطعات الکتریکی آنالوگ قدیمی با قطعات دیجیتال جانشین خواهد شد و کل کشتی را مدرن می‌کنند.

به طور خاص، سوخت‌گیری مجدد یک ناو هواپیمابر هسته‌ای الزام برچیدن هسته قدیمی راکتور، که از میله‌های متعدد راه اندازی شده است، و جایگزینی آن با یک هسته تازه است. جایگزینی تنها به هسته رآکتور محدود نمی شود. سطوح داخلی رآکتو و آب خنک کننده نیز در سطح بحرانی مقدار رادیواکتیویته قرار داشته و نیاز به معاوضه دارند. این فرآیند آنقدر گسترده است که برنامه ریزی برای آن، به تنهایی می تواند پنج سال یا زیاد تر طول بکشد. در طول RCOH، آزمایش‌های بسیاری انجام خواهد شد تا مطمعن حاصل شود که همه بروزرسانی‌ها و رآکتورهای تازه مطابق برنامه کار می‌کنند.

در رابطه ناوهای هواپیمابر دارای توربین گازی چطور؟

ایالات متحده دیگر از ناوهای هواپیمابر گازی منفعت گیری نمی کند، چون همه ناوهای این سرزمین با انرژی هسته ای کار می کنند. تنها سرزمین فرد دیگر که ناوهای هواپیمابر هسته ای دارد، فرانسه است. با این حال، کشورهای فرد دیگر همانند بریتانیا، روسیه و چین هم چنان از توربین های گازی در ناوهای خود منفعت گیری می کنند. ناو هواپیمابر HMS Queen Elizabeth متعلق به بریتانیا دارای برد بیشتر از ۱۸,۵۰۰ کیلومتر است، به این علت هر زمان که به این مسافت پیموده شده نزدیک شد نیاز به سوخت گیری مجدد دارد.

برخلاف بردن ماشین به پمپ بنزین، نیروی دریایی انگلیس نیازی ندارد که هر بار که نیاز به سوخت گیری مجدد دارد، این ناو را به بندر بکشاند. در عوض، آنها مانوری به نام پر کردن مجدد در دریا را انجام می دهند که در آن یک نفتکش در فاصله ۴۲ متری در کنار ناو حرکت کرده و لوله های سوخت گیری را برای سوخت گیری مجدد به ناو متصل می کند.

از نظر دیگر، روسیه از نظر فنی هیچ ناو هواپیمابری در کل ناوگان دریایی خود ندارد، چون تنها “ناوشکن هواپیمابر” آن از سال ۲۰۱۷ تحت تعمیرات قرار گرفته دارد . این ناو هواپیمابر از سوختی به نام مازوت منفعت گیری می کند که یک سوخت نفتی زیاد بی کیفیت همانند قیر است. ناو هواپیمابر پرچمدار تازه چین، فوجیان، یکی از سه ناو هواپیمابر در ناوگان این سرزمین و تازه ترین آن ها است. این سرزمین جزئیات خاصی را در رابطه فوجیان قاش نکرده است و هیچ جزئیاتی در رابطه حداکثر برد آن وجود ندارد. با این حال، مطابق گزارش‌ها، فوجیان نمی‌تواند برای زمان طویل در دریا سفر کند چون ناوگان دریایی این سرزمین محدود است و چین ناوگان بزرگ‌تری برای حمایتاز ماموریت های طویل‌زمان ندارد.